Cysta na głowie to częsty problem. Jest jednak kilka rzeczy, które należy wziąć pod uwagę, jeśli obawiasz się, że ją masz. Może być bardzo niebezpieczna, jeśli nie jest odpowiednio leczona. Na szczęście istnieje kilka metod leczenia torbieli w głowie. Należą do nich: badanie rezonansem magnetycznym, aspiracja stereotaktyczna i otwarta fenestracja kraniotomijna.
Skanowanie rezonansem magnetycznym
Skanowanie rezonansem magnetycznym w przypadku torbieli w głowie może zapewnić diagnostykę wielu zmian torbielowatych. Mogą one pomóc radiologowi w odróżnieniu zmian łagodnych od nowotworowych.
Zmiany torbielowate są często mylone z guzami. Jednak wewnętrzna architektura zmiany może pomóc w jej różnicowaniu. Wartości ADC są również pomocne w odróżnianiu guzów łagodnych od złośliwych. W rzeczywistości im wyższa wartość ADC, tym większa czułość i swoistość diagnozy.
W przeciwieństwie do tomografii komputerowej, w badaniu MRI nie wykorzystuje się promieniowania. Ponadto jest nieinwazyjne i bezbolesne. Trwa zwykle od 30 do 60 minut.
Podczas badania pacjent kładzie się na stole, który wsuwa się do maszyny MRI. Do ręki wprowadza się cewnik dożylny, a następnie wstrzykuje się kontrast. Może to zwiększyć dokładność badania.
MRI głowy jest wykonywane w szpitalach lub centrach radiologicznych. Czasami pacjenci muszą być poddani sedacji lub pozostać nieruchomo, aby uzyskać najlepsze wyniki. Sedacja może być podawana przez kroplówkę lub doustnie. Jeśli pacjent ma klaustrofobię, konieczne może być wykonanie otwartego rezonansu magnetycznego.
Monitoring może wykryć infekcję lub stwardnienie rozsiane. W zależności od rodzaju zmiany, rezonans może być również wykorzystany do zbadania przepływu krwi w mózgu.
Otwarty zabieg kraniotomii z fenestracją
Chirurgiczne leczenie torbieli pajęczynówki pozostaje kontrowersyjne. Klasyczne metody obejmują kortektomię, kraniotomię i resekcję zmiany, przy czym coraz większą popularnością cieszą się zabiegi endoskopowe. Zabiegi endoskopowe są proste i mało inwazyjne oraz wiążą się z niskim wskaźnikiem zachorowalności.
Fenestracja torbieli to zabieg polegający na otwarciu części czaszki w celu uzyskania dostępu do torbieli. Dzięki temu płyn mózgowo-rdzeniowy może odpływać przez liczne otwory w ścianie torbieli. Jest kilka zalet tej metody, w tym uniknięcie konieczności wszczepienia na stałe sprzętu do shuntowania.
Najczęściej wykonywaną metodą fenestracji torbieli pajęczynówki jest otwarta kraniotomia. Mimo że jest to metoda stosunkowo łatwa, jest to też procedura bardziej skomplikowana. Wykonuje się małe nacięcie, a torbiel jest drenowana przez cewniki. Pacjenci byli oceniani w ciągu 48 godzin od operacji i co najmniej raz w roku przez 5-6 lat po zabiegu. Kilku autorów doniosło, że bóle głowy ustąpiły u 89-93% pacjentów po fenestracji torbieli.
Jedna pacjentka miała obustronny zbiór podtwardówkowy. Stwierdzono u niej makrocefalię, opóźnienie rozwoju i porażenie lewego nerwu okoruchowego. Jej objawy poprawiły się po usunięciu ESD. Jednak 6 tygodni po MR pojawiły się u niej silne bóle głowy. Następnie poddano ją fenestracji torbieli i drenażowi podtwardówkowemu.
Asfiltracja stereotaktyczna
Asfiltracja stereotaktyczna jest cenną alternatywą chirurgiczną w przypadku torbieli koloidalnych. Jest to procedura bezpieczna i dokładna. W przeciwieństwie do otwartej resekcji, aspiracja stereotaktyczna nie usuwa torbieli, ale odsysa jej zawartość. Może to zmniejszyć ryzyko efektów ubocznych wywołanych promieniowaniem i obniżyć odsetek nawrotów.
Stereotaktyczna aspiracja jest ułatwiona dzięki systemowi neuronawigacji. Igła jest wprowadzana do mózgu i prowadzona do celu. Zazwyczaj biopsję wykonuje się na sali operacyjnej. Jednak zabieg może być również wykonany z pomocą tomografii komputerowej (CT).
Stereotaktyczna aspiracja torbieli koloidalnej jest bardzo udanym zabiegiem. Na powodzenie zabiegu wpływa wielkość i lepkość torbieli. Korzystając z tomografii komputerowej mózgu, chirurg może dokładnie określić rozmiar zmiany i wybrać odpowiedni punkt wejścia.
W latach 90. ubiegłego wieku stereotaktyczna aspiracja torbieli koloidalnych była zalecana jako realna alternatywa chirurgiczna. Mimo że odsetek powodzeń był wysoki, w niewielkiej liczbie przypadków konieczne były dalsze zabiegi.
Hall & Lunsford opisali siedem przypadków stereotaktycznej aspiracji pod kontrolą TK. Spośród tych siedmiu przypadków trzy zakończyły się niepowodzeniem, a pozostałe pięć wymagało dodatkowej operacji. Kolejny przypadek wymagał otwartej resekcji.
Kondzilka & Lunsford stwierdzili, że wielkość torbieli jest ważnym czynnikiem wpływającym na powodzenie aspiracji. Zasugerowali, że najmniejsze torbiele są trudniejsze do zaaspirowania.